Góry Zachodniorumuńskie stanowią krystaliczny masyw z otoczką osadowych serii skalnych, który został rozczłonkowany w wyniku młodych ruchów tektonicznych i procesów erozyjnych.
Doprowadziło to do wyodrębnienia poszczególnych grup górskich, różniących się wysokością nad poziomem morza, budową geologiczną i krajobrazem.

    Nazwa masywu w języku rumuńskim brzmi Muntii Apuseni, co oznacza dokładnie Góry Zachodnie. W odniesieniu do całych Karpat, nazwa ta jest niepoprawna, dlatego wprowadzono również do użytku odpowiedniejszą: Góry Zachodnorumuńskie.
W przewodnikach turystycznych najczęściej zaś spotykamy się z oryginalnym nazewnictwem, czyli Górami Apuseni.

Z punktu geologicznego podstawą rozpatrywanych gór są łupki metamorficzne z intruzjami granitów wieku paleozoicznego. W części południowo-wschodniej         i zachodniej występują wapienie triasowe i jurajskie oraz flisz karpacki. W części południowo-zachodniej występują na znacznym obszarze młode skały wulkaniczne: andezyty, riolity, bazalty, dacyty i tufy wulkaniczne.
Pomimo rozwoju gór, w podobny sposób jak                w Karpatach Południowych, brak tu form wysokogórskich.
    Góry Zachodniorumuńskie dzielą się na cztery makroregiony, a każdy z nich na poszczególne pasma górskie. Wśród makroregionów wyróżniamy: centralny masyw Biharu, Góry Maruszy, Góry Kereszu i Ses-Meses.

    Masyw  Biharu (Bihor) jest najwyższą częścią Gór Zachodniorumuńskich. Wśród jego kulminacji rozmieszczonych peryferyjnie należy wymienić:

         Góry Bihor stanowiące najwyższą część gór Apuseni. W górach Bihor wyróżniają się wyraźnie dwie główne części: krystaliczny, połoninny masyw Curcubăta (1848 m n.p.m., najwyższy szczyt Apuseni) oraz najbardziej charakterystyczny i znany w tych górach obszar krasowy z płaskowyżem Padiş. Rejon ten dla swych osobliwości zwany jest "królestwem karpackiego krasu". Występują tu wszystkie formy znane z obszarów krasowych, jak aweny, jaskinie, polja, kotły eworsyjne, ponory. Do najbardziej znanych obiektów należy wielkie zapadlisko krasowe Cetăţile Ponorului, a także wąwozy (Cheile Galbenei, Cheile Someşulului Cald), aweny (studnie krasowe) z zalegającym przez cały rok na dnie lodem (Avenul Negru, Avenul Acoperit).
Jedną z interesujących jaskiń jest Gheţarul Focul Viu - Jaskinia Lodowa Żywego Ognia, z utrzymującym się całorocznie lodem, wyglądającym szczególnie efektownie, gdy przez otwór jaskini wpadają promienie słoneczne. Niedaleko płaskowyżu Padiş znajduje się także mniejszy od niego płaskowyż Scărişoara             z jaskinią o tej samej nazwie. Jaskinia Scărişoara mieści 7500 m³ lodu.